Ons uitgangspunt was het boek "The Road", van Cormac McCarthy. Het verhaal gaat over een vader en een zoon die de apocalypse van de wereld overleeft hebben. De wereld is verwoest. Ze maken met zijn tweeën een reis door het verwoeste landschap. Samen proberen ze te overleven.
Het boek bestaat uit prachtige dialogen tussen vader en zoon. De vader zoekt mooie aanknopingspunten in de vergane wereld om het zoontje op te voeden. Tijdens de reis komen zij ook steeds dichter bij elkaar. Ze leven na de apocalypse, maar de vader kent ook een leven ervoor. De zoon niet.
Mijn gedachten dwaalden af naar mijn eigen kinderjaren. Mijn fijne 'papadagen'. Maar we zijn ouder geworden, die dagen zijn er al niet meer. Maar toch ook weer wel, want er zijn nog steeds momenten dat we samen veel plezier hebben. Dan sluit ik mijn ogen, en ben ik even weer die kleine meid. Dit was allemaal hiervoor. Maar stel. Dadelijk hebben wij misschien ook een apocalypse. Papa die naar Uruzgan gaat. Dat is hierna.
Dat was mijn inspiratie voor mijn installatie. Aan de ene kant de fijne herinneringen en aan de andere kant de gerafelde overblijfselen. Hier enkele beelden:
